من لاله ی  آزادم ، خود  رویم  و  خود  بویم
در دشت  مکان دارم، هم فطرت آهویم

 آبم  نم   باران  است  ،  فارغ   ز لب  جویم
تنگ است محیط آن جا،در باغ نمی رویم

من لاله ی آزادم ، خود رویم و خود بویم

از خون رگ خویش است ،گررنگ به رخ دارم
مشّاطه  نمی خواهد  زیبایی  رخسارم

بر   ساقه ی  خود  ثابت ،  فارغ  ز  مددکارم
نی  در  طلب  یارم  ،  نی  در  غم  اغیارم
 

من لاله ی آزادم ، خود رویم و خود بویم

هر  صبح  نسیم  آید ، بر قصد طواف  من
آهو  برگان  را   چشم، از دیدن من روشن

سوزنده  چراغستم ، در گوشه ى این  مامن
پروانه بسى  دارم ،  سرگشته   به پیرامن

من لاله ى آزادم ، خود رویم و خود بویم

ازجلوه ى سبز  و  سرخ ،  طرح  چمنى  ریزم
گشته است  ختن صحرا ،  از  بوى دلاویزم

خم مى شوم از مستى،هرلحظه و مى خیزم
سر  تا  به  قدم نازم  ، پا  تا  به سر انگیزم

من لاله ى آزادم ، خود رویم و خود بویم

جوش مى و مستى بین، در چهره ى گلگونم
داغ است نشان عشق، در سینه ى پرخونم

آزاده  و   سرمستم  ،  خو  کرده   به  هامونم
رانده ست جنون عشق ، از شهر به افسونم
 

من لاله ى آزادم ، خود رویم و خود بویم

از   سعى  کسى  منّت  بر  خود  نپذیرم  من
قید چمن  و  گلشن ،  بر  خویش  نگیرم  من

بر  فطرت  خود  نازم  ،  وارسته  ضمیرم   من
آزاده    برون    آیم    ،    آزاده    بمیرم    من 
 

من لاله ى آزادم ، خود رویم و خود بویم

*شعر از محٌمد ابراهیم صفا٬ شاعر معاصر افغانستانی

آهنگی از شعر بالا به آواز هنرمند جوان سحر آفرین